Lieve Afrika

Lieve Afrika,

Wat fijn dat mijn droom om naar jou toe te gaan het begin van dit jaar in vervulling is gegaan.
Afgelopen dinsdag heb ik weer voet gezet op Nederlandse bodem, en wat mis ik Afrika!
Bedankt dat ik 2 maanden lang jouheb mogen bewonderen en veel heb mogen leren.
Je hebt mooie, onwisbare herinneringen aan mij gegeven.
Af en toe was het moeilijk om te zien, hoeveel verschillen er waren tussen arm en rijk.
Wat is het oneerlijk verdeeld. Maar wat heb ik genoten van het mooie Zuid-Afrika.
Ik beloof dat ik ooit een keer terug kom. Geluk is een seconde die eeuwigheid wil zijn.

Liefs Else

Zwaziland en Sint Lucia

Onderweg naar Zwaziland hadden we de bellenblazen uitgedeeld. Ongelovelijk hoe blijalle kinderen waren die we een bellenblaas gaven. Inhet mooie Zwaziland hebben we een wandeling gemaakt van 2 1/2 uur. Dit vonden we allebei erg lang, aangezien iemand bij het hostel had gezegd dat het 1 1/2 uur was. Maar we zijn in Afrika, en ondertussen is Else er al aardig aan gewend dat de tijden niet kloppen wanneer je iets over tijd vraagt. Bovenaan de berg werd er dan ook een welverdiende lange pauze gehouden en genoten we van het mooie uitzicht. Omdat we maar 1 nachtje in het hostel konden slapen, belanden we de volgende dag weer in een natuurreservaat.
Een week krugerpark vonden we al genoeg, maar toch genoten van de rust die er was.

Sint Lucia
Een lekke band, een bekeuring omdat we ergens inhaalden waar het niet mocht, en de bijwerkingen van de malarone (malariatabletten) die opspeelden waardoor Else een uur op de wc heeft door gebracht. En dat allemaal op 1 dag...
Eenmaal aangekomen in Sint Lucia werden we overvallen door de vele blanke mensen!We waren tochnog steeds in Afrika?We vroegen ons allebei af, waar alle donkere mensen waren gebleven! De conclusie was dat Sint Lucia toch wel heel toeristisch was.

In Sint Lucia zijn we mee geweest met een boottocht om nijlpaarden en krokodillen te zien.
De oevers waren begroeid met struiken, lage bomen en veel rietstengels.
Af en toe stak een nijlpaard zijn kop boven water om vervolgens weer met een borrelend geluid onder water te verdwijnen. Een krokodil ligt uit het water op de loer, om een jong nijlpaard aan te vallen. Maar de krokodil maakt geen kans tegen de groep volwassen nijlpaarden.
De boottocht was heel mooi, toen we terug kwamen bij de pier werden we verrast door een groep Zulu jongens die een dans opvoerden. Er werd gedanst en muziek gemaakt op trommels.Een andere dag hebben we ook nijlpaarden vanaf het strand kunnen zien met zonsondergang. De nijlpaarden komen met zonsondergang uit het water. Wat een mooi uitzicht

Onderweg naar het vliegveld heeft Else een zak kleren weg gegeven, die ze niet meer hoefde.
Aangezien we bijna geen vrouwen op straat zagen, ging de zak met kleren naar een man.
Dat het vrouwenkleren waren maakte hem niet uit, hij was er zo blij mee. 'God, bless you' zei de man. William en Else zagen de man al in Else haar jurk lopen:)

Liefs William en Else

Krugerpark

Heerlijk, we zijn weer samen na bijna 2 maanden:) Alsof we niet bij elkaar zijn weg geweest! Na William te hebben opgehaald moesten we nog een auto regelen. Dit leek moeilijker dan gedacht, bij alle bedrijven op het vliegveld bleek je gereserveerd te moeten hebben. Maar we hadden toch echt de volgende dag een auto nodig, hierdoor brachten we langer dan gedacht nog een aantal uur op het vliegveld door. Maar aangezien we weten dat alles altijd goed komt reden we later met een mooie nissan weg! Terwijl we ons hostel probeerden op te zoeken (Else had zoals gewoonlijk niet op de weg gelet naar het vliegveld toe.) vroeg William zich af wat al die mensen daar onder de brug deden, en even later zei hij lachend 'He, moet je die vrouw zien lopen.. ze heeft gewoon een zak aardappelen op haar hoofd, dat is grappig zeg!' De eerste uren samen in Afrika was dus al een hele belevenis! We waren zo druk aan het praten, dat we een auto over het hoofd zagen met als gevolg dat de tegenligger met piepende banden op het kruispunt uit moest wijken. En wij? Wij konden niets anders doen als lachen, want het ging maar net goed! Voetbal op de 1e dag met lokale jongeren in Afrika kon natuurlijk ook niet ontbreken, de jongens gingen ervan uit dat William de volgende dag ook weer mee zou doen want ze vonden het wel gezellig! Maar de reis ging de volgende dag weer verder, en dat begrepen ze gelukkig.

Het Krugerpark
Iedereen gaat erheen om 'The big 5' te spotten. De leeuw, luipaard, olifant, neushoorn en de buffel. Na 2 dagen Krugerpark besloten we om maar is te informeren bij een gids naar die leeuw en het luipaard aangezien we die nergens zagen. We konden geen impala meer zien namenlijk. (daar lopen er genoeg van rond.) De gids vertelde ons dat het inderdaad heel moeilijk/zeldzaam is om deze beide te zien. Veel mensen verlaten het park zonder deze 2 van de big 5 te zien. We hadden de avond ervoor bedacht om er vandaag bij de Malalena gate uit te gaan en vervolgens naar de grens van Zwaziland te rijden. Onze laatste dag in het krugerpark besloten we om een keer om 5:30 weg te gaan, omdat we naar Zwaziland gingen. We hadden geen idee hoe lang het rijden was, en we hadden geen goede kaart. Al kletsend en niet oplettend hoopten we vandaag of een leeuw, of een luipaard te zien. Het hoefde niet allebei, maar 1 van deze leek ons toch wel leuk. We hoefden ook niet perce foto's te hebben, maar als we de dieren maar konden zien. We waren nog geen half uur onderweg, toen we in de verte iets over zagen steken. We kwamen tot de conclusie dat het op een katachtige leek, en dat het een staart had. Toen we het dier gevonden hadden in de bosjes aan de weg, bleken we het voor elkaar te hebben om een luipaard met een jong luipaard te spotten. Als 2 kleine kinderen konden we alleen maar uitbrengen: 'gaaf, wooow, we hebben gewoon een luipaard gezien op een meter afstand.'

Na ongeveer 10 minuten verder gereden te hebben, seinde een tegenligger dat we zachter moesten rijden. (we gingen aardig hard door het park heen, omdat we haast hadden en eigenlijk geen tijd hadden om deze dag bij elk dier dat we zagen 10 minuten stil te staan.) Maar deze lieve vrouw vertelde dat er een groep leeuwen te zien was. Een groep van 10 leeuwen lag heerlijk te genieten van het zonnetje. En op 10 meter afstand konden wij ook genieten, van het uitzicht en dat we in 1 uur tijd en het luipaard en de leeuw hadden gespot, en dit allemaal op onze laatste dag! Nog blijer dan dat we waren vervolgde we onze weg door het krugerpark en beseften ons hoeveel geluk we hadden. Maar het geluk kon vandaag niet op, want onze aandacht werd getrokken door 2 leeuwen. Van een afstandje? Nee, gewoon langs de kant van de weg. Wat onwerkelijk dat we zoveel leeuwen zagen in zo'n korte tijd. En deze keer oog in oog. Uiteraard zijn we gestopt voor wat fotomomentjes. Deze keer stapte William gelukkig niet uit de auto, dat deed hij 2 dagen geleden wel bij een giraffe. Geloof het of niet, maar na weer een half uur rijden werden we verrast door 3 leeuwinnen over de weg. William had zijn raampje open, en maakte foto's. Totdat de kop van de leeuwin wel heel dichtbij kwam, en hij het raam wel dicht moest doen.

4 dagen krugerpark is eigenlijk iets te lang voor ons, met het weinige geduld dat wij hebben, maar deze laatste 4e ochtend maakte het helemaal goed!:) Om 11:30 reden we de gate uit, en tot onze verbazing reden we om 12:30 al de grens bij Zwaziland over en waren we 2 uur later al bij ons hostel. In die 2 uur reden we een prachtige route door Zwaziland met veel bergen, koeien over de weg en mensen die ons nakeken omdat we blank zijn. We blijven 3 dagen in Zwaziland, en daarna willen we nog naar Sint Lucia, de plaats van de nijlpaarden en krokodillen!

Liefs William & Else

Richmond

Lieve eSimphiwe babyhouse, bedankt voor de onverwachtse, fascinerende week.
De kinderen hebben mijn hart geraakt. Ik hoop dat alle lieve kindjes terecht mogen komen bij gezinnen die alle liefde kunnen geven. De liefde die deze kinderen extra verdienen, omdat ze geen ouders hebben.

Liefs Else

Ontdekkingsreis Zuid-Afrika

Na een fantastische week in Kaapstad begon het reizen met de bazbus door Zuid-Afrika,
Het was 7:30 toen ik op de bus stond te wachten en erachter kwam dat ik mijn paspoort, pasjes en
camera nog in de kluis had liggen van het hostel en de receptie ging om 8:00 open.
Aan de buschauffeur stelde ik voor om eerst andere mensen op te halen in Kaapstad, en als laatste mij zodat ik mijn spullen nog uit de kluis kon halen. De lieve chauffeur vond dit een goed idee!

Na een dag in de bus te hebben gezeten besloot ik er om in Mosselbay uit te gaan.
Ik had in de coast to coast een hostel gevonden waar je in een oude trein kon slapen en dit leek me wel wat. Met als gevolg dat ik alleen in een dorm/couppe sliep. Er liep iemand achter me aan toen ik naar mijn couppe liep 's avonds wat angstige momenten opleverde. De beste man bleek een beveiliger te zijn. Maarja, dat kan natuurlijk iedereen zeggen in Afrika, er lopen namenlijk veel beveiligers rond overal waar ik kom.

Dinsdag stapte ik op de bus om er bij De Wilderness uit te gaan. Eigenlijk had ik geen verhalen over De Wilderness gehoord. Maar het leek me ook leuk om plekken zelf te ontdekken:) Na een nacht in een vieze trein te hebben geslapen voelde het binnenrijden met de bus in de Wilderness als een sprookje. Heel veel bloemen/bossen en tjierpende vogeltjes. Na een maand strand was ik wel toe aan wat wilderness.
Het hostel had wat weg van een camping, maar dat was heerlijk! Een medewerker van het hostel had een kleine hond (een Steffie?!) waar ik me de hele namiddag mee heb vermaakt.
Woensdag besloot ik de omgeving ter paard te gaan verkennen, wandelen was ook een optie maar ik koos voor het paard. Samen met 2 ervaren rijders gingen we de bossen van De Wilderness in. Terwijl de rit uit stukken omhoog/omlaag en door het water bestond, besefte ik dat deze rit niet bedoeld was voor mij als beginner. Maar ach ik zat toch op het paard, dus een klein beetje gespannen genoot ik van de mooie tocht. Galloperen kwam ook nog aan de orde, en volgens de ervaren rijders kon ik het ook nog! Wanneer ik terug kwam bij het hostel kon ik met vol enthousiasme aan de baas vertellen hoe leuk ik het vond. De rest van de dag veel buiten gezeten, met het hondje gespeeld en mijn nieuwe kamergenoot leren kennen. Sylvia uit Rotterdam. Donderdag besloten we om een kano te huren. Met de kano hebben we 40 minuten gevaren, een stuk gewandeld naar een waterval. Heerlijk afgekoeld in de rivier en wat geklommen over de rotsen. Nadat we waren terug gelopen moesten we nog terug met de kano. Een heerlijke dag!

Einde van de middag stapte ik weer op de bus om er bij Plettenbergbay uit te gaan.
Een Thaise grappige vrouw die de hele dag aan het lachen was, stapte bij hetzelfde hostel uit.
De volgende dag hebben we gewandeld op Robberg en naar het strand geweest.

Bungeejumpen, ik heb het altijd al willen doen! En waarom niet van de hoogste brug ter wereld? Ik ben nu toch in Afrika. Op het laatste moment besloot ik om erbij Stormsriver uit te gaan. De volgende dag was dan de dag dat ik van de hoogste brug ter wereld zou bungeejumpen.
Samen met een andere jongen uit het hostel namen we een taxi naar Tjitsikamma. Om de adrenaline op te voeren moesten we eerst over een smalle brug lopen zodat we de 216 meter hoogte goed in ons op konden nemen. En of de adrenaline bij iedereen er was, bij mij eigenlijk niet. Toen we op de plek van de bungeejump arriveerden, was er muziek en konden we lekker dansen om de zenuwen onder controle te krijgen.
Zenuwen? Ik had er totaal geen last van, totdat de jongen het nummer op mijn hand wou zien.
Ik liet het niet zien, omdat ik aanvoelde dat het mijn beurt was. En dan sta je op het punt, het punt waar je 216 meter de diepte in kijkt. Ineens bekroop mij een gevoel van angst, ik zei boos en in paniek dat ik niet meer wou springen. En voor ik het wist kreeg ik het nodige duwtje. Het gevoel dat ik had tijdens de bungeejump had, is niet te omschrijven maar is iets wat je moet ervaren. Het was zo gaaf! Iedereen heeft respect voor je, als je verteld dat je de bungeejump hebt gedaan.

's avonds vertrok ik voor 2 dagen naar Jeffreysbay, de surfplaats van Afrika.
Omdat ik ergens ander wou surfen heb ik dat niet gedaan.
1 dag heb ik mij bij het hostel vermaakt en ik wou sandboarding gaan doen.
Dit ging niet door daarom heb ik paard gereden, dit keer op het strand.
Een super mooi ritje.

In Chintsa ben ik 3 dagen gebleven, ik heb mij vooral bezig gehouden met relaxen, een beetje lezen en 's avonds gezellig in de bar zitten.
Een drummer kwam in de avond op zijn djembe spelen, hij nodige ook mensen uit om samen te spelen op de djembe. Ik raakte aan de praat met Richard 's avonds en hij vroeg of hij mij niet had gevraagd te spelen. Teleurgesteld zei ik 'nee'. Zo kreeg ik de volgende dag een priveles van Richard. Dat is natuurlijk veel leuker dan in de bar op de djembe slaan.
Terwijl ik verder aan het reizen was, kwam ik erachter dat het een hele beroemde drummer is in Zuid-Afrika, en daar heb ik een lesje van gehad! Super leuk!
Het hostel organiseerde een ritje naar een school, waar er een schoolconcert was.
Onderweg werd door de chauffeur verteld dat er een wildreservaat om de school heen lag, en er ook een giraffe rondliep die heel dicht bij de mensen kwam.
Mijn fototoestel en ik waren als eerst bij de giraffe, dit leverde mooie fotomomenten op.
Het optreden van de kinderen was ook heel bijzonder!

Coffeybay is een plaats waar iedere backpacker heengaat, dus ook ik! Ik heb hier 3 nachten geslapen en 1 nacht in Mdumdi. In Mdumbi heb ik een boottour gedaan om dolfijnen te spotten. Met een speedboot gingen we de zee op, en na een uur vonden we een groep van 15 dolfijnen.
We mochten in het water springen om te luisteren naar de communicatie van de dolfijnen. Ik kon niet geloven dat ik dat durfde met alle haaienverhalen die ik had gehoord!
Het was een hele belevenis.
Coffeybay en Mdumbi zal ik nooit vergeten, het voelde echt als Afrika daar.
Een klein stukje verderop zijn de townships, en we zijn ook 1 keer wezen eten bij mensen thuis in de township. De hostels steunen de locals, en dat is heel goed!

Terwijl ik mijn blog typ, zit ik niet gepland in mijn trip, in Richmond (bij Durban.)
Tijdens mijn reis ontmoette ik Duitsers, die vrijwilligerswerk doen bij een babyhouse.
Er zijn 12 kinderen, waarvan de meeste baby's.
Het project sprak me erg aan, en omdat ik in Nederland eigenlijk naar zoiets op zoek was voelde het als een cadeautje dat ik deze mensen ontmoette.
Voor een week ben ik aan het helpen bij babyhouse, en ik heb het naar mijn zin!!!
Er is ook een tweeling van 2 maanden, ik vermaak me dus prima:)
Ik wil ooit een keer terugkomen om voor een langere tijd hier te helpen.
Het project bestaat op 3 mensen na volledig uit vrijwilligers, die dan ook voor een jaar hier helpen.
Er gaan ook bij de babyhouse veel dingen anders dan in Nederland.
Eten gebeurt op de grond, badderen gebeurt in de wastafel, en op je handen te desinfecteren gebruiken de vrijwilligers babyshampoo!
De kinderen zijn allemaal zo vrolijk en lief!
Het is moeilijk om te zien hoe snel de kinderen zich aan je hechten.
De kinderen zijn blij als ze me zien in de ochtend, en de oudere kinderen beginnen te huilen als ik naar het huis loop waar ik slaap. En ik ben hier maar 1 weekje!

Dinsdag ga ik naar Johannesburg, woensdag ga ik William ophalen van het vliegveld en hebben we samen nog 2 weken avontuur voor ons. Wat een heerlijk vooruitzicht is dat!!

Liefs Else

Cape Town

De nachtbus van Port Elizabeth naar Capetown was weer vermoeiend,
maar het is een goedkope manier voor een reiziger van wie zijn geld snel opgaat!
Terwijl ik op de bus zat te wachten raakte ik aan de praat met een jongen uit Port Elizabeth.
Eenmaal in de bus (hij zat eerst achter mij, en later naast mij.) bood hij zijn excuses aan
wanneer hij had gerookt en naar rook stonk, bood zijn vest aan zodat ik beter kon slapen
en als klap op de vuurpijl wou hij ook nog met me meegaan naar Kaapstad, om er zeker van
te zijn dat ik veilig aankwam. Na 4 keer al zijn boden te hebben afgewezen, was het geloof ik
duidelijk dat ik niet van de jongen gecharmeerd was! En telkens als ik net een minuut lag te
slapen was er weer een stop! De 1e dag in Kaapstad voelde ik me erg alleen,
deze dag heb ik dan ook gebruikt om wat bij te slapen en na te denken wat ik in Kaapstad wou
gaan doen.. Zo boekte ik dezelfde avond nog een daytour Cape Point&Peninsula tour.

Ik zat netjes om 8:00 te wachten, toen de gids om 8:45 zijn excuses aanbood dat hij zo laat was.
Vriendelijk reageerde ik dat het niet uitmaakte. Ik ben inmiddels gewend aan de afrikaanse tijd.
Na de andere mensen te hebben opgehaald, was de 1e stop bij een markt/haven.
Voor wat extra rand konden we een boot op om zeehonden te kijken, de boot ging te hard
voor de hoge golven. Later snapte ik waarom er mensen in de boot zaten met een regenjas aan.
De volgende stop was bij een pinguinreservaat. Al wandelend zag ik pinguins om me heen.
De volgende stop was in het Cape Point Nature Reserve, waar we zouden lunchen.
Samen met iemand anders van de groep hielpen we de gids bij het maken van de lunch.
De samenwerking met de andere groepsleden was ver te zoeken, maar de lunch was heerlijk!
Na de lunch was er de mogelijkheid om met de mountainbike naar Cape Point te fietsen.
De gids keek teleurgesteld toen hij zag dat bijna niemand dat wilde.
Ik reageerde enthousiast dat ik wel wou fietsen, ik had tenslotte al een maand niet meer
gefietst! Met een helm op begon ik aan mijn mooiste fietstocht ooit.
Om mij heen zag ik een prachtige natuur, keek ik uit over de Anlantische/Indische oceaan,
en zag ik ook nog struisvogels.. Ik kon alleen maar zeggen: 'wooow, dit is gaaf..'
Ik geloof niet dat mijn vader met zijn vele fietstochtjes ooit in zo'n omgeving heeft gefietst.
Na de fietstoch ben ik Cape Point gaan beklimmen en de Cape Off Good Hope.

Afgelopen week heb ik ook mijn 1e reisongelukje gehad, ik lag heerlijk bij het zwembad met
Emily, toen er iets op mijn hoofd viel. Het voelde als een baksteen, maar Emily haalde
een plaat van 2 meter bij mij vandaan. (de plaat stond tegen de muur aan, en was omgewaaid. Een beetje geschrokken en al huilend, zei ik dat ik me wel oke voelde.
Voor ik het wist stonden alle mensen van het zwembad bij me, om te kijken of het wel goed ging. Ik stond op en werd erg duizelig, ik werd begeleid naar een
ligbed. Met een paar schaafwonden, een dik rood oog en 2 dagen hoofdpijn ben ik er
goed vanaf gekomen. En ook mijn zonnebril was nog heel die ik op had!!

Vrijdag heb ik met Emily Table Mountain beklommen, we begonnen om 9:00
omdat iemand verteld had dat je rond deze tijd moest starten vanwege de hitte.
Na nog geen 5 minuten kwam er een wandelaar aan die aangaf dat we erg laat
begonnen met de route. Oke, dat motiveert ook niet echt.
Na een half uur begonnen we allebei met zeuren dat we het warm hadden,
en dat we het zwaar vonden.. Ik begon te bedenken dat ik een zonnebril en een petje op had,
en er ook mensen wandelden zonder zonnebril en pet. En dat hun het dus zwaarder hadden.
En ik bedacht me dat ik 's middags lekker bij het zwembad kon liggen.
Ook hoorde ik mijn vader zeggen dat ik niet zo moest zeuren, en rustig door moest lopen.
Na 2.5 uur bereikten we eindelijk de top, we hadden eerst wat suiker nodig voor we konden
genieten van het uitzicht. Dus na een lunch liepen we rond voor het uitzicht...
Het was super gaaf, en we wouden eigenlijk ook de daling doen.
Maar het was mijn zwaarste wandeling/klim ooit, en vanwege de hitte besloten we
om de kabelbaan terug te nemen. In 5 minuten waren we weer beneden.

Zaterdag ben ik mee geweest met een wijntour, zo zat ik om 10:00 lekker aan de
champagne. Na de wijntour ben ik met een stel uit Namibie die ik die dag had leren
kennen en een Nederlander wat wezen eten en zijn we uit geweest.

Na een redelijk actieve week, had ik vandaag een rustdag en ben ik naar het strand
van Camps Bay geweest. Je kon er niet zwemmen vanwege de hoge golven, en ik had
een groot waarschuwingsbord voor haaien gezien.
Jullie snappen natuurlijk wel, dat ik alleen met mijn voeten de zee in ben geweest:)

Morgen ga ik Kaapstad verlaten, het was super!!
En dan begint mijn 3 weekse reis naar Johannesburg.
Ik heb al wat plekken uitgezocht waar ik heen wil, door tips van anderen
maar alles staat nog open..

Ik geniet enorm van de vrijheid die ik nu heb, en we gaan nog niet naar huis...........!!!!

Liefs Else

Laatste weekend Port Elizabeth

Hallo allemaal,

Het is alweer even geleden dat ik een verhaal heb geschreven op mijn weblog. Vandaar dat ik nu even tijd vrij maak (de tijd gaat hier heel erg snel!)om jullie op de hoogte te brengen van de hoogtepunten. Terwijl de meeste mensen in Nederland carnaval aan het vieren waren, lag ik op een jeep en werd in rondgereden in een prachtig natuurgebied. Met mijn haren door de wind genoot ik van het uitzicht en van de giraffen die we onderweg tegen kwamen.
Jullie snappen natuurlijk wel dat ik het niet erg vond om carnaval te missen dit jaar.
Ik heb het wel gevierd in Afrika, maar daar kom ik later op terug!

Met studenten uit andere huizen, en mijn eigen huisgenoten gingen we vorig weekend op cheetahweekend van vrijdag t/m zondag bij hetModgaji project in the midlle of nowhere waar niemand bereik had en ook geen winkels waren!Modgaji is een rehabilitatieproject voor cheetah’s, de beesten zijn met de fles groot gebracht en moeten leren jagen om vervolgens weer in de natuur uitgezet te kunnen worden. Het gebied is niet toegankelijk voor toeristen, maar alleen voor vrijwilligers/studenten die naar Afrika komen om te helpen.
Iedereen genoot ervan dat we dus de enige groep in het gebied waren.
Zaterdag zouden we om 6 uur met iemand die er werktte gaan jagen met de cheetah's.
Terwijl iedereen netjes om 6 uur zat te wachtten, kwam diegene die er werktte pas rond 6:45 om met ons op pad te gaan. Want we zijn nog steeds in Afrika, en daar let niemand op de tijd! Wat ik op zich helemaal niet erg vind, omdat ik zelf ook een klein probleem heb om ergens op tijd te zijn.
We liepen in een rij en moesten de instructies opvolgen van Eric, terwijl de 2 cheetah's met ons mee wandelden en op een gegeven moment op zoek naar hun prooi gingen.
Na ongeveer een uur wandelen was het zover, we moesten bukken omdat we anders de dieren bang konden maken en later mochten we gaan staan om te kijken. De cheetah's hadden een jonge springbok aangevallen, wat wij op een afstand konden zien. De moeder van de jonge cheetah heeft het dier kunnen redden, waardoor de cheetah's geen prooi hadden. De cheetah's waren super moe van de jacht, en wij konden zo gebruik maken van het kodakmomentje:) Ook al hadden de cheetah's niets gevangen, het was zo'n bijzondere ervaring. Na het kodakmomentje hebben we nog een paar uur gewandeld, tijdens deze uren hadden de cheetah's niks gevonden. Ik ben 1 keer uitgegleden, de wandeling was niet geschikt op sneakers. Op een blauwe plek na was het een super mooie wandeling. We kregen zondag nog een keer de kans om te jagen met de cheetah's maar helaas ging dat door omstandigheden niet door.

Het vrijwilligerswerk zit erop, ik heb weinig kunnen doen op verpleegkundig gebied.
Ik heb besloten om een paar dagen eerder te stoppen omdat ik heel weinig kan doen en ik dat zonde van me tijd vind. Ik heb een paar keer bloed mogen afnemen en kunnen prikken, maar daar zat ik dan ook echt op te wachten. Ik vind het erg jammer dat het vrijwilligerswerk zo is tegen gevallen.
De beschrijving wat ik in Nederland heb gelezen, klopt niet met de werkelijkheid.
In Nederland ben ik gewend om de hele dag door werk te hebben en ik heb vaak tijd tekort.
In Afrika was dat even wennen om te wachten op werk. Ondanks dat, heb ik wel van het leven kunnen proeven in de townships en zelfs bij iemand gegeten in de township. Ik durfde vanwege de slecht hygiene eigenlijk het niet op te eten, maar het staat heel onbeleefd om iets af te wijzen.
Ik heb het dus netjes opgegeten, en er gelukkig niet ziek van geworden!Wat het meest indruk heeft gemaakt is het dubbele leven in Afrika. Ik woon momenteel in een wijk met villa's om mij heen en een groot hek om het huis. De meest huizen hebben ook nog een zwembad, bij ons helaas niet! En wanneer ik naar Missionvale rij, zie ik een hele andere kant van Afrika. De mensen wonen in krotten/hutjes waar goede hygiene ver te vinden is, en mensen wachten de hele ochtend op een halve brood en een kopje poeder voor soep. Kinderen smeken mij om een slokje water. En bij de stoplichten staan mensen en soms kinderen te bedelen om eten en geld. Mijn eten gaf ik soms weg, want ik weet dat als ik thuis ben eten kan pakken wanneer ik wil! Ik heb afgelopen week ook een ziekenhuis bezocht samen met een stagaire en 2 stagaires uit Afrika. De 2 stagaires uit Afrika zijn voor ons uitgereden zodat we de weg wisten. Ze vertelden dat het erg onhygienisch is. Ik zag buiten 2 jongens lopen met een infuuszak (een lege) in hun nek. De infuuspalen kennen ze in dat ziekenhuis dus niet! We informeerden of we een rondleiding konden krijgen, dit ging niet heel gemakkelijk. Ze waren bang dat we een slecht artikel zouden schrijven over het ziekenhuis. Na een half uur wachtten, kregen we te horen dat we wel op afspraak een andere keer een rondleiding konden krijgen. Met een lieve glimlach en verteld te hebben dat ik volgende week Port Elizabeth ging verlaten, kregen we het toch voor elkaar een rondleiding te krijgen. We kregen de kinderafdeling te zien (inclusief i.c) en neonatologie.
Dit vond ik super interressant omdat dat mijn nieuwe afdeling in Nederland word waar ik ga werken.
Ik vond het er niet slecht uit zien voor een Afrikaans ziekenhuis. Wel apart dat ik de verpleegkundige zag eten en ze op dat moment niks uitvoerden. Misschien was het toeval, maar ik heb dat beeld vanuit de townships onthouden! We wilden ook graag een volwassen afdeling zien. Degene die de rondleiding gaf, vertelde dat er veel infecties zijn, en we konden er beter niet lopen. Ik twijfelde, maar besloot toch maar niet te kijken. Ondanks dat we eigenlijk geen rondleiding mochten krijgen, liep de vrouw ook nog met ons mee naar de auto omdat ze zeker wilde weten dat we veilig weg reden!

Gisteravond werd er carnaval gevierd in een ander studentenhuis, we waren uitgenodigd maar hadden er eigenlijk niet zoveel zin in! We zijn ten slotte in Afrika. Tijdens het shoppen kwamen we de andere huisgenoten tegen en hadden ons toch over gehaald! Gauw nog even wat dingen gekocht en een paar uur later was ik een hippie, met een paars glitterhoedje op mijn hoofd;) eerst wat gedronken in het andere studentenhuis, en vervolgens naar een kroeg gegaan waar het thema 'braziliaans carnaval' was. Wij als Nederlanders waren de enige die verkleed waren, maar dat kon de pret niet drukken!
Een mooi feestje gehad en een goed gevoel om toch nog iets aan carnaval gedaan te hebben!:)

Dit is dus mijn laatste weekend in Port Elizabeth, wat gaat de tijd snel, want ik zit hier nu bijna een maand. Maandagavond pak ik de nachtbus naar Kaapstad om daar een week te verblijven, ik heb daar heel veel zin in! Na die week reis ik met de bazbus (een bus voor backpackers) in 3 weken naar Johannesburg en stap ik ondertussen overal uit waar ik maar wil om leuke dingen te doen en nieuwe mensen te leren kennen. In Johannesburg komt William en gaan we samen nog 2 weken reizen.
Mooie dingen om naar uit te kijken!

Foto's lukken helaas nog niet, ik heb wel wat foto's op mijn facebook staan!

Liefs Else

Missionvale

Het is druk op het enige bestrate gedeelte van Missionvale.
Honderden mensen zitten de hele ochtend te wachten tot ze gratis eten kunnen halen.
Het Missionvale Community centre waar ik de komende maand zal helpen is opgericht om zorg te bieden aan de inwoners van de Missionvale township in Port Elizabeth.Het is opgezet door zuster Ethel Normoyle en is uitgegroeid tot een centrum dat zorg en liefde biedt voor de armen, met nadruk degenen met HIV/AIDS.

Missionvale is de armste township van Port Elizabeth.
Iedereen die ik had gesproken over de veiligheid van Port Elizabeth, vertelden mij dat het veilig is zodra je townships maar vermijdt. Wanneer ik vertelde daar als vrijwilliger heen te gaan, zeiden ze ‘be careful girl.’ Tot nu toe heb ik mij nog niet onveilig gevoeld, en gelukkig ben ik niet de enige Nederlander die de townships betreed.

Afgelopen maandag zou ik een rondleiding krijgen in Missionvale van Muriel.
Zoals jullie hebben kunnen lezen, had ze geen tijd voor mij en de stagaire verpleegkunde. Zoals afgesproken kregen we dinsdag een rondleiding door Missionvale. Muriel liet de tuin zien waar studenten praktijkervaring opdoen die aan de universiteit studeren, ze liet de voedseluitgifte zien en de kledinguitgifte, de school en het lokaal waar de caregivers bij elkaar komen.
Muriel vertelde dat er een rooster word gemaakt, en dat we overal zullen mee helpen. Zowel in de tuin, als de keuken, de kledinguitgifte en de townships.
Lichtelijk teleurgesteld bedacht ik me hoe ik netjes kon zeggen dat ik daar niet voor kwam. Ik besloot samen met de stagaire om er niet meteen iets van te zeggen maar even af te wachten. We gingen in de keuken helpen, zoals van ons gevraagd werd.
Er werd uitgelegd waar we mee konden helpen, en degene die het uitlegde ging er bij zitten en ging rustig met haar telefoon spelen.
Verbaasd ging ik verder met het maken van voedselpakketten.
Waar we in Nederland broodzakken weg gooien, word het hier gebruikt om voedselpakketten van te maken.
’s middags heb ik geholpen met het uitdelen van brood en soep.

Nadat ik het idee kreeg niet veel meer te kunnen doen, heb ik Muriel opgezocht en aan haar verteld dat ik naar Missionvale ben gekomen als verpleegkundige.
Ik ben hier nog maar 3 weken, en ik wil heel graag helpen als verpleegkundige.
Muriel begreep het, en hield er rekening mee in de planning.
Nadat ik het nog ongeveer 4 keer heb uitgelegd aan Muriel en degene van de planning was het geloof ik duidelijk dat ik de townships in wilde.
Woensdag zou ik de townships in gaan met de caregivers.

Woensdag ben ik de townships niet in geweest, omdat er 2 keer per week een arts komt naar Missionvale. De caregivers gaan dan niet de townships in.
Ik heb geholpen met bloeddrukken meten en het prikken van bloedsuikers.
Niet erg indrukwekkend dus! Ik heb ook meegeluisterd met de arts, wat ik wel heel interessant vond. Het was een blanke dokter, die geen xhosa sprak.
De caregiver vertaalde het voor de arts.

Donderdag gingen we de townships in… eindelijk!!!
Ik verwachtte dat we huisbezoeken gingen doen, maar dit was niet het geval.
We gingen naar 2 huizen toe, waar iemand overleden was om te bidden en te zingen als teken van respect voor de overledene en de familie.
Het 2^e huis waar we heen gingen was een klein jongetje overleden, ik heb alleen een foto gezien en ik denk dat het jongentje niet ouder dan 5 jaar was. Overleden aan aids/HIV. Verschrikkelijk om te horen dat baby’s en kinderen overlijden ten gevolge van aids/HIV. ’s Middags was er een bijeenkomst voor mensen die aids hebben. De middag is bedoeld om te zingen en te dansen, om voor even de ellende van de ziekte te vergeten. Ik heb alleen maar gekeken, wie weet dans ik volgende week wel mee!

Ondanks dat het vrijwilligerswerk tot nu toe wat anders is, dan dat ik had gelezen
geniet ik enorm van het leven in Port Elizabeth.
Even wat anders dan het gewone standaard werkleven, en dat met het idee dat ik nog 2 maanden voor me heb, niet wetend wat ik ga doen. It’s lovely..
Mijn huisgenoten vinden mij geloof ik wat chaotisch/rommelig.
Zo was ik mijn rijbewijs vergeten, en verschillende stekkertjes van mijn camera.
Ik gaf de verhuizing de schuld, geen goede combinatie om eerst te verhuizen en de dag erna een backpack in te pakken.Ik ben verliefd op alle baby’tjes en kindjes hier, maar William blijft natuurlijk de leuksteJ

Een geruststelling is wel, dat ik alle studenten/vrijwilligers hoor zeggen dat hun 1^e week niet leuk was. Volgende week ga ik er met veel plezier weer heen, en ik beloof dat wanneer jullie volgende week een mailtje krijgen van een nieuwe weblog ik het wel naar mijn zin heb!

Op Internet had ik gelezen dat Zuid-Afrika een slechte reputatie heeft als het gaat om veiligheid. Ik verblijf in een huis met hoge muren eromheen en een hek wat op slot kan. Maar dat verzekerd niets, voordat ik hier kwam is er in het huis ingebroken en is er veel weg gehaald. Wanneer ik door de straten van P.E loop is elk huis ‘beveiligd’ met muren erom heen en een hek met slot of prikkeldraad en een waakhond.Helaas hebben wij geen waakhond.
Overdag kan ik prima alleen door P.E lopen en voel ik mij ook veilig.
Ik heb ook gewoon mijn ti sento oorbellen in, en ze zijn nog niet uit mijn oren gejat..
’s avonds blijf ik binnen, wanneer we ’s avonds weg gaan pakken we de auto.

Dit weekend zijn mijn huisgenoten een weekend weg naar de Baviaanskloof.
Ik had niet zoveel zin om mee te gaan, en pas samen met Rowena (een geweldige huisgenoot) op het huis. Overdag met onze voetjes in het zand, en ’s avonds met onze voetjes op de dansvloer!

Ik wil jullie graag wat laten proeven van het leven in Port Elizabeth, door wat foto’s te plaatsen maar de foto’s zijn te groot..nog even geduld dus!

Liefs, Else