Het is druk op het enige bestrate gedeelte van Missionvale.
Honderden mensen zitten de hele ochtend te wachten tot ze gratis eten kunnen halen.
Het Missionvale Community centre waar ik de komende maand zal helpen is opgericht om zorg te bieden aan de inwoners van de Missionvale township in Port Elizabeth.Het is opgezet door zuster Ethel Normoyle en is uitgegroeid tot een centrum dat zorg en liefde biedt voor de armen, met nadruk degenen met HIV/AIDS.

Missionvale is de armste township van Port Elizabeth.
Iedereen die ik had gesproken over de veiligheid van Port Elizabeth, vertelden mij dat het veilig is zodra je townships maar vermijdt. Wanneer ik vertelde daar als vrijwilliger heen te gaan, zeiden ze ‘be careful girl.’ Tot nu toe heb ik mij nog niet onveilig gevoeld, en gelukkig ben ik niet de enige Nederlander die de townships betreed.

Afgelopen maandag zou ik een rondleiding krijgen in Missionvale van Muriel.
Zoals jullie hebben kunnen lezen, had ze geen tijd voor mij en de stagaire verpleegkunde. Zoals afgesproken kregen we dinsdag een rondleiding door Missionvale. Muriel liet de tuin zien waar studenten praktijkervaring opdoen die aan de universiteit studeren, ze liet de voedseluitgifte zien en de kledinguitgifte, de school en het lokaal waar de caregivers bij elkaar komen.
Muriel vertelde dat er een rooster word gemaakt, en dat we overal zullen mee helpen. Zowel in de tuin, als de keuken, de kledinguitgifte en de townships.
Lichtelijk teleurgesteld bedacht ik me hoe ik netjes kon zeggen dat ik daar niet voor kwam. Ik besloot samen met de stagaire om er niet meteen iets van te zeggen maar even af te wachten. We gingen in de keuken helpen, zoals van ons gevraagd werd.
Er werd uitgelegd waar we mee konden helpen, en degene die het uitlegde ging er bij zitten en ging rustig met haar telefoon spelen.
Verbaasd ging ik verder met het maken van voedselpakketten.
Waar we in Nederland broodzakken weg gooien, word het hier gebruikt om voedselpakketten van te maken.
’s middags heb ik geholpen met het uitdelen van brood en soep.

Nadat ik het idee kreeg niet veel meer te kunnen doen, heb ik Muriel opgezocht en aan haar verteld dat ik naar Missionvale ben gekomen als verpleegkundige.
Ik ben hier nog maar 3 weken, en ik wil heel graag helpen als verpleegkundige.
Muriel begreep het, en hield er rekening mee in de planning.
Nadat ik het nog ongeveer 4 keer heb uitgelegd aan Muriel en degene van de planning was het geloof ik duidelijk dat ik de townships in wilde.
Woensdag zou ik de townships in gaan met de caregivers.

Woensdag ben ik de townships niet in geweest, omdat er 2 keer per week een arts komt naar Missionvale. De caregivers gaan dan niet de townships in.
Ik heb geholpen met bloeddrukken meten en het prikken van bloedsuikers.
Niet erg indrukwekkend dus! Ik heb ook meegeluisterd met de arts, wat ik wel heel interessant vond. Het was een blanke dokter, die geen xhosa sprak.
De caregiver vertaalde het voor de arts.

Donderdag gingen we de townships in… eindelijk!!!
Ik verwachtte dat we huisbezoeken gingen doen, maar dit was niet het geval.
We gingen naar 2 huizen toe, waar iemand overleden was om te bidden en te zingen als teken van respect voor de overledene en de familie.
Het 2^e huis waar we heen gingen was een klein jongetje overleden, ik heb alleen een foto gezien en ik denk dat het jongentje niet ouder dan 5 jaar was. Overleden aan aids/HIV. Verschrikkelijk om te horen dat baby’s en kinderen overlijden ten gevolge van aids/HIV. ’s Middags was er een bijeenkomst voor mensen die aids hebben. De middag is bedoeld om te zingen en te dansen, om voor even de ellende van de ziekte te vergeten. Ik heb alleen maar gekeken, wie weet dans ik volgende week wel mee!

Ondanks dat het vrijwilligerswerk tot nu toe wat anders is, dan dat ik had gelezen
geniet ik enorm van het leven in Port Elizabeth.
Even wat anders dan het gewone standaard werkleven, en dat met het idee dat ik nog 2 maanden voor me heb, niet wetend wat ik ga doen. It’s lovely..
Mijn huisgenoten vinden mij geloof ik wat chaotisch/rommelig.
Zo was ik mijn rijbewijs vergeten, en verschillende stekkertjes van mijn camera.
Ik gaf de verhuizing de schuld, geen goede combinatie om eerst te verhuizen en de dag erna een backpack in te pakken.Ik ben verliefd op alle baby’tjes en kindjes hier, maar William blijft natuurlijk de leuksteJ

Een geruststelling is wel, dat ik alle studenten/vrijwilligers hoor zeggen dat hun 1^e week niet leuk was. Volgende week ga ik er met veel plezier weer heen, en ik beloof dat wanneer jullie volgende week een mailtje krijgen van een nieuwe weblog ik het wel naar mijn zin heb!

Op Internet had ik gelezen dat Zuid-Afrika een slechte reputatie heeft als het gaat om veiligheid. Ik verblijf in een huis met hoge muren eromheen en een hek wat op slot kan. Maar dat verzekerd niets, voordat ik hier kwam is er in het huis ingebroken en is er veel weg gehaald. Wanneer ik door de straten van P.E loop is elk huis ‘beveiligd’ met muren erom heen en een hek met slot of prikkeldraad en een waakhond.Helaas hebben wij geen waakhond.
Overdag kan ik prima alleen door P.E lopen en voel ik mij ook veilig.
Ik heb ook gewoon mijn ti sento oorbellen in, en ze zijn nog niet uit mijn oren gejat..
’s avonds blijf ik binnen, wanneer we ’s avonds weg gaan pakken we de auto.

Dit weekend zijn mijn huisgenoten een weekend weg naar de Baviaanskloof.
Ik had niet zoveel zin om mee te gaan, en pas samen met Rowena (een geweldige huisgenoot) op het huis. Overdag met onze voetjes in het zand, en ’s avonds met onze voetjes op de dansvloer!

Ik wil jullie graag wat laten proeven van het leven in Port Elizabeth, door wat foto’s te plaatsen maar de foto’s zijn te groot..nog even geduld dus!

Liefs, Else